Choroby skóry szynszyli - grzybica

Szynszyle znane są przede wszystkim ze swojej gęste sierści. Aby utrzymać ją w odpowiednim stanie, trzeba zwierzęciu zapewnić 10-15 minutową "kąpiel" piaskową. Dzięki temu pozbywają się one nadmiaru tłuszczu i zachowują czystość.

Najczęstszą chorobą skóry u szynszyli jest grzybica. Do zakażenia dochodzi z reguły przez osłabienie organizmu. Objawia się ona miejscowym wypadaniem futra oraz strupkami na skórze. Pierwsze objawy można zauważyć w okolicy uszu i pyszczka. Jeżeli choroba postępuje - strupki powiększają się, a czasami znajdują się w nich nawet bakterie ropne. Wyłysienie może powodować swędzenie oraz intensywne drapanie się naszego zwierzęcia domowego. Objawy mogą być podobne do innych chorób skóry, dlatego tak istotne jest obejrzenie i przebadanie szynszyli przez specjalistę.



Szybko rozpoznana grzybica jest łatwa do wyleczenia - miejsca chorobowo zmienione należy smarować mykoderminą w płynie. W przypadkach bardziej zaawansowanych należy podawać witaminę A i E, cynk, siarkę, preparaty grzybobójcze w postaci pudrów czy tabletek. W każdym przypadku należy jednak udać się do weterynarza. Nieleczona grzybica może doprowadzić nawet do śmierci zwierzęcia z wymęczenia.

Jeśli posiadamy więcej niż jedną szynszylę, należy je dokładnie obserwować. Może się bowiem okazać, że futerko wyrywane jest przez drugiego osobnika.

Szynszyle żyjące w naturalnych środowiskach są przyzwyczajone do niskich temperatur, które stymulują wzrost włosa. Jednak w warunkach domowych optymalna temperatura to 15-20°C. Suche powietrze, w sztucznie ogrzewanych pomieszczeniach, również może być przyczyną utraty futra.

Choroby przenoszone przez koty

Zdaniem brytyjskich naukowców choroby przenoszone przez koty są szczególnie niebezpieczne dla zdrowia człowieka. Zalecają zwrócenie uwagi choroby rozprzestrzeniane przez koty. W wielkiej Brytanii 350 tys. zaraziło się w tylko w ciągu jednego roku - toksoplazmozą. Jest to choroba pasożytnicza, którą można zarazić się poprzez skażoną żywność lub w sposób bezpośredni od naszego miauczącego pupila. 80%, które ulegają zakażeniu nie odczuwa objawów choroby, w przypadku pozostałych 20% choroba objawia się w sposób grypopodobnym, jednak osoby nie wymagają leczenia. Na szczególne komplikacje i powikłania toksoplazmozy narażenie są nosiciele HIV oraz osoby z nowotworami, ponieważ ich układ odpornościowy jest mocno osłabiony. Toksoplazmoza jest szczególnie niebezpieczna dla kobiet w ciąży i ich dzieci - pasożyt może spowodować, że dziecko urodzi się niewidome lub z poważnymi wadami rozwojowymi mózgu.

Chorobę powoduje pasożyt Toxoplasmosis gondii. Główną drogą zakażeń jest spożycie surowego lub niedogotowanego mięsa zawierające cysty z pasożytem. Zakażenie możliwe jest również poprzez zjedzenie pokarmu skażonego kałem, moczem lub śliną zwierząt chorych na toksoplazmozę. Do zachorowania może również dojść poprzez kontakt z kotem, który jest nosicielem ostatecznym pasożyta

Zdaniem naukowców, najlepszym i najskuteczniejszym sposobem na uniknięcie infekcji jest używanie gumowych rękawiczek podczas prac w ogródku i przy czyszczeniu kociej kuwety. Należy również dokładnie myć owoce i warzywa przed zjedzeniem, a także gotować mięso. Kobiety w ciąży powinny unikać kontaktu z kotami, owcami i ich mięsem (one również mogą być nosicielami pasożyta).

Choroby przenoszone przez psa

Jedną z chorób przenoszonych przez psy jest bąblowica, wywoływana jest ona przez tasiemca, który przechodzi fazę dojrzałą cyklu życiowego w jelicie cienkim psa. Jajeczka pasożyta wydalane są z kałem i mogą także przylgnąć do obszaru odbytu i pyska, skąd łatwo mogą trafić na ręce człowieka. Może wówczas dojść do bezpośredniego zarażenia drogą pokarmową. Jajeczka po połknięciu otwierają się w jelicie cienkim człowieka, uwalniając larwy przenikające do naczyń żylnych i limfatycznych, którymi docierają do różnych narządów (wątroba, płuca, mózg). Profilaktyka bąblowicy oparta jest na okresowych badaniach psa u weterynarza i na przestrzeganiu zasad higieny, w szczególności poprzez dokładne mycie rąk po kontakcie z psem.

Ugryzienie człowiek przez psa stwarza ryzyko zarażenia wścieklizną. Wirus wścieklizny, obecny w ślinie zakażonego zwierzęcia, wnika do organizmu człowieka i atakuje ośrodki nerwowe. Profilaktyka wścieklizny ma istotne znaczenie, zwłaszcza dla osób należących do grupy ryzyka ze względu na warunki pracy lub środowiska.

Na warstwach rogowych naskórka, pazurach i sierści psa mogą bytować pasożyty, niebezpieczne także dla człowieka. Tinea capitis, czyli grzybica owłosionej skóry głowy, oraz Tinea corporis, grzybica obejmująca tylko nagą skórę, są to choroby, którymi najczęściej zarażają się dzieci. Na rynku istnieje wiele środków farmakologicznych, przeznaczonych do leczenia tych chorób skóry, jednak mimo wszystko zaleca się zapobieganie zakażeniom grzybiczym u psa, a gdy już się pojawią, należy leczyć odpowiednimi preparatami przeciwgrzybiczymi.

Otyłość zwierząt

Wszyscy miłośnicy zwierząt starają się jak najlepiej dbać o swoich ukochanych pupili, zapewniając im ciepły, kochający dom, w którym nie może im niczego zabraknąć. Niestety coraz częściej, zarówno u kotów, jak i psów obserwuje się problem związany z otyłością. Przyczyny takiego stanu prawdopodobnie nie można doszukiwać się w złych intencjach właścicieli, a raczej w ich niedoinformowaniu. Nie każdy bowiem zdaje sobie sprawę z tego, że z wiekiem zwierzęta mają spore problemy z metabolizmem, a także ich aktywność fizyczna jest dużo mniejsza, niż wtedy, kiedy jako młode kicie i szczeniaki skakały nieustannie, w ogóle się przy tym nie męcząc. Nagromadzenie tkanki tłuszczowej to naprawdę niepokojące zjawisko, tym bardziej, że w Polsce notuje się, że prawie połowa kotów nie może utrzymać prawidłowej wagi ciała przekraczając ją o ponad 15 – 20%. Ponadto aż 33% z nich ma nadwagę, a 14% cierpi na otyłość. Jeżeli chodzi o psy, ta sytuacja dotyczy 39%, tutaj co trzeci z nich ma nadwagę, a co dziesiąty jest otyły.

Dane ewidentnie wskazują, że problem jest bardzo poważny i powoli przybiera skalę epidemii. Musimy zatem skupić się przede wszystkim na przyczynach, które wywołują taki stan, bądź też przyśpieszają go. Jeżeli postaramy się monitorować wszystkie czynniki sprzyjające otyłości to z pewnością uda nam się ocalić nasze zwierzęta i zapewnić im zdrowe, a tym samym radosne życie. Niestety wiele z nich wiąże się bezpośrednio z naszym trybem życia. Jako, że często brakuje nam na wszystko czasu decydujemy się na kastrację/sterylizację pupila, karmimy go karmą niekoniecznie dostosowaną do jego potrzeb, dając mu do niej dostęp przez cały dzień. Równie negatywny wpływ ma dzielenie się ze zwierzęciem jedzeniem przeznaczonym dla ludzi. Zazwyczaj zamiast wyjść z psem na spacer decydujemy się na wspólne „leżakowanie” i oglądanie telewizji. W taki sposób doprowadzamy do sytuacji skutkującej długotrwałą nadwyżką energii. W konsekwencji zmienia się ona w tłuszcz i prowadzi do przyrostu masy. Brak ruchu i przekarmienie to główne przyczyny obserwowanej wśród kotów i psów otyłości, lecz często dochodzą do tego także czynniki endogenne. Szczególną uwagę na dietę musimy zwrócić u dojrzałych, krótkowłosych zwierząt domowych. W przypadku kotów znaczenie ma nawet płeć – kocury są bardziej narażone na problem otyłość niż kocice.

Jeżeli zależy nam na naszych pupilach to z pewnością nie możemy bagatelizować tego problemu, który może być naprawdę tragiczny w skutkach. Otyłość bowiem stanowczo skraca życie zwierząt i zwiększa możliwość wystąpienia u nich chorób ortopedycznych. Ponadto może wywołać zaburzenia metaboliczne, a także endokrynologiczne. Innymi skutkami są choroby nowotworowe, choroby serca, problemy z nadciśnieniem, zaburzenia płodności oraz zła praca nerek. Otyłość może naprawdę uprzykrzyć życie kotom i psom, dlatego tak ważne jest byśmy zwracali bardzo dużą uwagę na sposób ich odżywiania i aktywność fizyczną. Nie zapominajmy, że los tych zwierząt w dużej mierze leży właśnie w naszych rękach.

Rehabilitacja zwierząt

Rehabilitacja zwierząt jest nowym działem medycyny weterynaryjnej, stosowana jest od około 20 lat, wykorzystuje fizjoterapię, aby poprawić funkcjonowanie i ruchomość stawów, oraz mięśni u zwierząt.

Celem zoofizjoterapii jest polepszenie jakości życia oraz redukcja bólu. Specjaliści zoofizjoterapeuci, wykonują zabiegi lecznicze najczęściej u psów, kotów, ptaków, królików, a także koni i innych zwierząt, które na co dzień towarzyszą człowiekowi. Zoofizjoterapia uśmierza ból i przyspiesza proces zdrowienia po wypadkach, zabiegach chirurgicznych, chorobach neurologicznych chorobach związanych ze starzeniem się zwierzęcia, a także z otyłością.

Fizjoterapia zwierząt domowych zyskuje coraz większe uznanie wśród lekarzy weterynarii. Przez ostatnich 5 lat odnotowano wzrost ilości prywatnych praktyk weterynaryjnych, które stosują rehabilitację zwierząt.

Warunkiem udanej rehabilitacji zwierzęcia jest: dobrze wykształcony zoo fizjoterapeuta, który wykonuje zabiegi kinezyterapii, hydroterapii i fizykoterapii na zlecenie lekarza weterynarii. Waży jest też dobrej jakości sprzęt rehabilitacyjny i regularność wykonywania zabiegów.
Co ważne fizjoterapia zwierząt stanowi jedynie wsparcie terapii weterynaryjnej, jest formą terapii podnoszącą jakość życia zwierzęcia, nie jest formą leczenia.

Pomór królików

Pomór królików jest jedną z najbardziej zakaźnych chorób królików. Chorobę wywołuje wirus VHD, charakteryzuje się ona powstawaniem silnych wybroczyn w narządach wewnętrznych, w szczególności w w wątrobie i płucach). Choroba dotyka najczęściej zwierzęta, które ukończyły 2 miesiąca życia. Śmiertelność jest wysoka, sięga ok 70-100%.

Do zachorowania królika może dojść przez kontakt z chorym królikiem, poprzez kontakt ze ściółką, pokarmem i wodą zanieczyszczonymi odchodami chorych królików. Także króliki ozdrowieńcy stanowią źródło zarażenia przez ponad miesiąc. Wirus przenoszony jest również przez ptaki, gryzonie, koty, psy oraz ludzi.

VHD jest bardzo odporny na działanie czynników zewnętrznych. W temperaturze pokojowej może przetrwać 105 dni, a w temp. -4 stopnie Celsjusza aż 560 dni.

Okres wylęgania się choroby wynosi 1-3 dni. Przebieg zależy od rasy królika, odporności jego organizmu oraz zjadliwości wirusa.

W postaci ostrej choroby objawy są następujące:

- wysoka temperatura ciała
- duszności
- pienisty lub krwawy wyciek z nosa, pyszczka, niekiedy z dróg rodnych
- osłabione reakcje na bodźce zewnętrzne
- pobudzenie
- nieskoordynowane ruchy
- ruchy łap przypominające ruchy pływackie
- nienaturalne wygięcie głowy do tyłu (ze względu na skurcz mięśni karku)
- popiskiwanie
- częściowe porażenia ciała

Postać podostra charakteryzuje się objawami takimi, jak:

- częściowa utrata apetytu
- duszności
- przyspieszona akcja serca (częstoskurcz)
- przekrwione spojówki
- biegunka
- wyciek z nosa

Króliki, które przechorowały tę postać choroby nabywają trwałej odporności, jednak pozostają nosicielami wirusa.

W przypadku postaci nadostrej brak jest wyraźnych objawów i choroba kończy się szybką śmiercią zwierzęcia (16-48 godzin), czasami tuż przed śmiercią występują u zwierzęcia konwulsje.


Jeśli podejrzewamy, że nasz królik mógł zachorować na tę chorobę, natychmiast udajmy się z nim do lekarza weterynarii. Rozpoznanie stawia się na podstawie objawów klinicznych, gwałtownego przebiegu choroby, można też stwierdzić chorobę za pomocą testów laboratoryjnych.

Niestety, nie istnieje leczenie pomoru królików. Zazwyczaj konieczne jest przeprowadzenie eutanazji oraz utylizacji zwłok. Jeśli w domu przebywają lub mają się pojawić inne króliki konieczne jest dokonanie bardzo starannej dezynfekcji klatek, pomieszczeń, misek oraz kwarantanny trwającej 60 dni.

Jedyną możliwością zapobiegania chorobie jest profilaktyczne szczepienie królików przeciw chorobie. Szczepionkę podaje się zwierzętom, które ukończyły 12 tydzień życia, zapewnia ona zwierzęciu odporność na ok. 9 miesięcy.

Choroby żółwi

Żółw to zwierzę długowieczne, bardzo wrażliwe i przy braku właściwych warunków podatne na poważne choroby. Prawidłowo hodowane żółwie chorują rzadko a najczęściej wcale. Na ogół wiele chorób żółwi początkowo nie objawia się w sposób widoczny dla hodowcy, a kiedy możemy zaobserwować ich objawy stan zwierzęcia może być ciężki.

Choroby u żółwi wymagają specjalistycznego leczenia weterynaryjnego w postaci zaaplikowania odpowiednich leków lub wykonania różnorodnych zabiegów. Przed podjęciem leczenia potrzebna jest precyzyjna diagnoza, do czego niejednokrotnie niezbędne jest badanie, krwi, odchodów, czy wykonanie zdjęć RTG.

Żółwi nie powinno się leczyć na własna rękę, zwłaszcza jeśli jesteśmy początkującymi hodowcami.

Chorego lub podejrzanie zachowującego się żółwia należy od razu - jeszcze przed wizytą u weterynarza - poddać ścisłej kwarantannie izolując od innych żółwi, terrarium należy wyczyścić i zdezynfekować oraz utrzymywać w bezwzględnej higienie.

Większość chorób u żółwi stanowi efekt niewłaściwej hodowli, a ich rozwój bywa nieraz długotrwały i owocuje dopiero po latach. Zwykle w przypadku wystąpienie objawów chorobowych sprawa wygląda bardzo poważnie. Wszelkie nietypowe zachowania żółwia i zjawiska powinny budzić nasz niepokój.

Najczęstsze objawy chorobowe:

- brak apetytu pomimo utrzymywania żółwia w cieple,
- nadmierna, przedłużająca się apatia,
- opuchlizna,
- nietypowe wydzieliny z nosa, jamy ustnej, oczu,
- ropnie i owrzodzenia,
- obrzęk,
- niedomykanie jamy ustnej,
- spuchnięte oczy,
- biegunka,
- wymioty.

Chroń swojego czworonoga przed kleszczami!

Każdego lata kleszcze atakują nie tylko ludzi, ale i nasze zwierzęta. Najbardziej narażone są psy, z którymi chętnie spacerujemy po lasach i łąkach, ale również koty mogą zapaść na bardzo groźną chorobę przenoszoną przez kleszcze. Babeszjoza, bo o niej mowa, nieleczona lub leczona za późno, niestety prowadzi do śmierci.

Jakie miejsca są niebezpieczne?
Właśnie dlatego warto znać choć podstawowe informacje dotyczące tego chorzenia. Babeszjoza jest znana na całym świecie, w Europie rozpoznaje się ją już od ponad wieku. Kleszcze, które przenoszą tę poważną chorobę, występują w prawie całej Polsce. Głównie upodobały sobie rejony północne i wschodnie kraju. Żyją w wysokich trawach w lasach, parkach, ogrodach i na łąkach. Szczególnie agresywnie atakują na wiosnę, latem i wczesną jesienią.

Gdy dochodzi do zakażenia...
Kleszcz, kiedy znajdzie się na skórze naszego pupila, do jego krwiobiegu wprowadza pierwotniaki babeszjozy. Te chorobotwórcze pierwotniaki szybko atakują czerwone krwinki, przenikają do komórek, w których się rozmnażają, po czym rozrywają krwinkę. Namnożone pierwotniaki w ten sposób niszczą większość erytrocytów i doprowadzają do anemii. Uszkodzone zostają także narządy wewnętrzne, głównie nerki i wątroba, zwierzę może także zachorować na żółtaczkę.

Rozpoznaj babeszjozę
Najczęstszymi objawami, które powinny nas zaniepokoić są: apatyczność, poszerzenie węzłów chłonnych, wysoka gorączka, brak apetytu, wymioty i biegunka. Dodatkowo, występują także zażółcenie lub bladość błon śluzowych w pysku, problemy z oddawaniem moczu, krwiomocz, niewydolność oddechowa i krążeniowa oraz zaburzenia ze strony układu nerwowego.

Reaguj natychmiast
Babeszjoza jest chorobą o bardzo gwałtownym przebiegu, dlatego jeśli zauważysz którykolwiek z objawów u swojego psa, koniecznie skonsultuj się z doświadczonym weterynarzem. Najlepiej jednak zabezpieczyć zwierzaka przed zagrożeniem. Preparaty w postaci kropli do nanoszenia na skórę, sprayu oraz obroży powinny uchronić naszego czworonoga przed kleszczami.

Choroba mokrego ogona

Choroba mokrego ogona występuje u chomików, jednym z czynników wywołujących chorobę jest stres, najczęściej zapadają na nie młode chomiki. Okres przyzwyczajenia chomika do nowego miejsca, tuz po jego zakupie, jest czasem bardzo stresującym dla małego zwierzęcia. Dlatego przed jego przywiezieniem do domu należy zadbać o jego miejsce zamieszkania, odpowiednio je przygotować na przybycie lokatora. Po zakupieniu chomika i ulokowaniu go w klatce najlepiej zostawić go na kilka dni w absolutnym spokoju, dać mu czas na zapoznanie się z nowym miejscem. W okresie pierwszego tygodnia podawać mu tylko pokarm i wodę.

Kolejnym czynnikiem, który może wywołać zachorowanie chomika na chorobę mokrego ogona są złe warunki jego hodowli. Choroba mokrego ogona, zwaną czasem chorobą mokrego ogona jest infekcją bakteryjną lub zaburzeniem równowagi naturalnej bakterii występującej w żołądku chomika lub jego jelicie i bardzo często jest mylona z biegunką. Choć chomik z chorobą mokrego tułowia ma biegunkę, to biegunka ta jest tak silna, że chomik jest mokry i zabrudzony kałem nie tylko wokół odbytnicy, ale również wokół pasa i ogona. Biegunce towarzyszy bardzo nieprzyjemny zapach. Kupki chomika są jasne, bardzo miękkie i mogą zawierać śluz. Chomik często jest apatyczny, porusza się z trudem na sztywnych nogach i może kwiczeć z bólu. Niekiedy może dojść do wypadnięcia jelita grubego.

Symptomy choroby trwają 7 dni ale bywa, że chomik umiera w ciągu 24 godzin od wystąpienia choroby. Dlatego jest bardzo ważne, żeby zawieść chomika do weterynarza jak tylko pojawią się symptomy tej choroby. Chomiki chore na chorobę mokrego tułowia często umierają w wyniku odwodnienia albo z powodu wygłodzenia. A także z powodu wypadnięcia jelita grubego w wyniku biegunki przez odbyt. Leczenie weterynaryjne polega na podawaniu antybiotyków, środków hamujących biegunkę, i zapobiegających odwodnieniu. Chomik powinien być trzymany w cieple i w całkowitym spokoju. Choroba mokrego tułowia jest bardzo zaraźliwa dla innych chomików, a więc należy chorego chomika natychmiast odizolować od innych chomików.

Koniecznie trzeba także myć ręce po każdym kontakcie z chorym chomikiem, aby nie zarazić innych chomików. Dobrze jest tez od czasu do czasu usuwać kupy chomika z klatki i myć i dezynfekować klatkę płynem do dezynfekcji klatek dla małych zwierząt. Jednak, aby zredukować stres do minimum, nie należy czyścić klatki częściej niż raz na 2 dni. Wszelkie klatki i wyposażenie po chomikach zmarłych na chorobę mokrej tułowia, powinny być wyparzone wrząca woda i natychmiast wydezynfekowane płynem do dezynfekcji klatek a następnie pozostawione do wywietrzenia na kilka tygodni, zanim się je przeznaczy dla innych chomików, najlepszym rozwiązaniem jest pozbycie się klatki, w której przebywał chory chomik. Choroba mokrego tułowia występuje u chomików syryjskich. U dżungarków jest nie spotykana. Skłonność do choroby mokrego tułowia może być przekazywana genetycznie, dlatego lepiej nie rozmnażać chomików wyleczonych z tej choroby.

Pielęgnacja sierści, skóry i uszu szczekającego pupila

Miłość do drugiej istoty to duża odpowiedzialność – wymaga ona od nas wielu ważnych cech: wyrozumiałości, cierpliwości, delikatności… Lista ciągnie się w najlepsze, zaś my, właściciele machającego ogonem czworonoga, nie możemy zapominać, że najlepszym dowodem naszych uczuć staje się dbanie o wygląd i zdrowie podopiecznego.

Pies lubi być głaskany. Mało tego – jeśli, będąc jeszcze szczeniakiem, przyzwyczai się do domowych zabiegów pielęgnacyjnych swojego ciała, będziemy mieli możliwość stałej kontroli jego stanu zdrowia. Wszelkie rany, obrzęki czy wypryski zauważymy już w początkowej fazie powstawania, co pozwoli nam na szybką i skuteczną reakcję.

Warto również wspomnieć o sprawie z uzębieniem. Dla wielu osób pozostaje zabawną myśl o myciu zębów dużym zwierzętom. Jako potwierdzenie swoich przekonań podają przykład wilków, które do końca życia zachowują swoje kły, bynajmniej niespecjalnie uszkodzone. Owszem, nie można temu zaprzeczyć, jednakże tryb życia psów różni się znacznie od ich dzikich krewnych. Zmiany środowiskowe, fizyczne oraz żywieniowe wywołały sytuację, w której to opiekunowie muszą zająć się tym, w czym wcześniej pomagała przyroda – dzięki utrzymaniu prawidłowej higieny jamy ustnej naszego pupila przy użyciu specjalnej pasty i szczoteczki, zapobiegniemy ewentualnym problemom stomatologicznym.

Ważnym okazuje się czyszczenie uszu naszego ulubieńca. Ażeby odpowiednio je wykonać, wystarczy trzymać się kilku prostych wskazówek. Po pierwsze: musimy usunąć przy pomocy palców martwe włosy. Następnie, używając pipetki, zakraplamy do kanału słuchowego płyn do czyszczenia (dla mieszkańców Warszawy polecam sklep zoologiczny zaopatrujący się m.in. w produkty „Dermapharmu”, które są odpowiednie również dla alergików) i masujemy podstawę narządu od strony zewnętrznej. Na koniec usuwamy płyn lub woszczynę watką. Zabieg powtarzamy według zaleceń producenta preparatu.

Jedną z największych ozdób zwierząt domowych stanowi zadbana sierść. Dlatego tak ważną czynnością okazuje się prawidłowe szczotkowanie psiej szaty. Przeprowadzając ten zabieg, powinniśmy się zaopatrzyć w niezbędne akcesoria fryzjerskie dla zwierząt, wziąwszy pod specyfikę naszego pupila: zarówno tryb życia, jak i długość oraz gatunek włosa. W przypadku przedstawicieli bujnego owłosienia, warto mieć w stałym wyposażeniu łazienki przynajmniej dwa rodzaje grzebienia (metalowy do rozplątywania sierści i drugi do wyczesywania pcheł), a przede wszystkim podwójną szczotkę ułatwiającą bezbolesne czesanie.

Zakłaczenie

Zakłaczenie to powstawanie kulek sierści, które osadzają się w przewodzie pokarmowym kota. Najbardziej narażone są na niego koty z dłuższa sierścią. Koty nieustannie się myją, jednak do ich mycia nie jest używana woda. Koty korzystają ze swojego języka, który szorstki i doskonale usuwa brud z kociego futerka. Niestety podczas mycia na języku zbiera się kocia sierść, która przedostaje się do przewodu pokarmowego. Te połykane przez koty kulki sierści mogą prowadzić do różnych powikłań.

Kulki sierści zalęgające w przewodzie pokarmowym mogą doprowadzić nawet do stanów zapalnych. Poza podrażnieniem żołądka częstym objawem zakłaczenia są wymioty. Zdarza się, że kot wymiotując pozbywa się z żołądka zalegającej sierści.

Inne dolegliwości spowodowane zakłaczeniem to utrata apetytu i apatia. Bardzo często pojawia się także suchy kaszel połączony z dławieniem się kota. Nie należy bagatelizować takich objawów. Jeśli zaczynają się one nasilać lub regularnie pojawiać, to należy jak najszybciej udać się do weterynarza.

Do najprostszych metod zapobiegania temu problemowi należy regularne wyczesywanie kota. Specjalne szczotki przeznaczone do wyczesywania sierści pomogą pozbyć się włosków, które kot mógłby połknąć podczas mycia się. Większość kotów nie przepada za takimi zabiegami pielęgnacyjnymi, więc właściciel powinien uzbroić się w cierpliwość i liczyć się koniecznością poświęcenia sporej ilości czasu na wyczesywanie swojego pupila.

Oprócz tego można zakupić specjalne preparaty, które mają na celu usuwanie kulek sierści z przewodu pokarmowego. Preparaty te dostępne są pod postacią maści lub suchej karmy. Popularnie substancję, która zawarta jest w tego rodzaju preparatach nazywa się odkłaczaczem.

Nosówka

Nosówka jest chorobą zakaźną dotykającą psy,która bardzo często kończy się śmiercią. Jej następstwem są powikłania w obrębie układu oddechowego, pokarmowego, skóry i neurologiczne.

Choroba tę wywoływana jest przez wirus nosówki. Jest on wrażliwy na działanie czynników środowiska zewnętrznego, w temperaturze pokojowej ginie w przeciągu 2 godzin. Podstawowym siedliskiem zarazka jest pies. Wydala go od 8 tygodnia po zakażeniu, przez kilka tygodni. Najwięcej wirusa jest w wydzielinie z nosa, workach spojówkowych, w ślinie oraz moczu. Do zakażenia nosówką może dojść poprzez kontakt bezpośredni, drogą kropelkową lub pokarmową. Na chorobę tę zapadają najczęściej szczenięta w wieku 3-6 miesięcy, rzadziej psy roczne, dwuletnie, sporadycznie - starsze.

Przebieg nosówki zależy od szczepu zarazka, wieku zwierzęcia oraz stanu jego odporności. Choroba może mieć postać bezobjawową, bądź różne formy pośrednie, aż do ciężkiej choroby z dużą śmiertelnością.

Rozróżniamy dwa rodzaje nosówki:

• nieżytową - zaczyna się od wzrostu temperatury ciała psa, pogorszenia apetytu i samopoczucia, nieznacznym zapaleniem spojówek lub biegunką. Następnie temperatura spada, by po 2-7 dniach ponownie wzrosnąć. Pies traci dobre samopoczucie i jest smutny. Następuje wypływ z worków spojówkowych i z nosa, zwierzę nie je i wykazuje objawy zapalenia gardła bądź migdałków. Nosówka nieżytowa może mieć różne, niekiedy nakładające się na siebie postacie:oddechową, jelitową, oczną, skórną.
• nerwową - występuje samodzielnie bądź po ustąpieniu objawów nosówki nieżytowej. U psa pojawiają się zaburzenia neurologiczne polegające na różnego rodzaju niedowładach i porażeniach, które doprowadzają do nietrzymania moczu i kału. Następstwem tej nosówki może być padaczka. Śmiertelność w wyniku tej choroby jest stosunkowo wysoka, szczególnie gdy przybiera ona postać neurologiczną.

Koci katar

Koci katar jest chorobą zakaźną, w której skład wchodzi: zapalenie jamy nosowej, górnych dróg oddechowych, jamy ustnej i spojówek. Jest to choroba uleczalna, aczkolwiek powodować śmierć u młodych kociąt.

Koci katar wywoływany jest przez wirusy: herpeswirus typu 1 (FHV-1) oraz caliciwirus (FCV), a także różnego rodzaju bakterie i zarazki. Herpeswirus jest mało odporny na czynniki środowiska zewnętrznego. Niszczy go wysoka temperatura oraz wszystkie powszechnie używane środki dezynfekcyjne.Znacznie odporniejszy jest caliciwirus. W środowisku zewnętrznym może przetrwać do 10 dni.

Nosicielami zarazków kociego kataru są koty. Mogą one zarażać nawet do 3 miesięcy od ustąpienia objawów choroby. Mogą też być bezobjawowymi nosicielami przez całe życie. Zarazki znajdują się w wydzielinach z nosa, gardła i worków spojówkowych, a także w kale i moczu.

Do zarażenia katarem może dojść poprzez kontakt z chorym kotem lub jego wydzielinami. Do zarażenia się FHV-1 może dojść także przy przedostaniu się wirusów z chorej matki na kocięta podczas ciąży, bądź drogą płciową podczas krycia. Wirusy mogą także zostać przyniesione na ubraniu czy butach. Na koci katar najczęściej chorują koty mieszkające w schroniskach, hodowlach, piwnicach.

Przebieg i czas trwania choroby jest różny. Na początku choroby pojawia się kichanie oraz przezroczysty wypływ z nosa i oczu. Kolejno następuje zapalenie spojówek, gorączka, brak apetytu. Zwierzę jest osowiałe i bardzo dużo śpi. Wydzielina z oczu zamienia się w ropę. Czasem zwierzę może się obficie ślinić.

Podczas leczenia choroby przede wszystkim należy łagodzić jej objawy i pomagać organizmowi w walce z wirusem. W tym celu podaje się antybiotyki i witaminy. Ważnym elementem kuracji jest usuwanie wydzielin z okolic nosa i oczu. Przemywanie wacikiem namoczonym w ciepłej wodzie i otwieranie zaropiałych oczu ratuje wzrok, gdyż zaklejone przez dłuższy czas mogą wygnić. Kota należy umieścić w pomieszczeniu cichym i spokojnym, o dużej wilgotności np. łazience. Zmniejsza to odwodnienie i ułatwia oddychanie.

Niestety, kota nie można uchronić całkowicie przed kocim katarem. Można jednak zminimalizować to ryzyko, szczepiąc go na tą chorobę. Najlepiej jest szczepić kocięta w 8-12 tygodniu życia. Następną szczepionkę podaje się po upływie roku, kolejne co 3 lata. Jeśli koty żyją w większym stadzie, hodowli czy schronisku, szczepienia należy powtarzać częściej, co rok. Kot dzięki temu choruje rzadziej, a objawy choroby są znacznie łagodniejsze i łatwiejsze do pokonania.

Wścieklizna

Wścieklizna jest wirusową chorobą zakaźną zwierząt, która może się przenieść na człowieka. Wścieklizna może powodować niewydolność oddechową, co najczęściej prowadzi do śmierci.

Bardzo często wścieklizna nazywana jest również wodowstrętem, powodem takiego nazewnictwa jest jeden z objawów choroby - mimowolny skurcz mięśni na widok lub dźwięk wody.

Choroba występuje na obszarze całego świata. część Państw podjęła masowe szczepienia zwierząt i likwidację chorych zwierząt, co doprowadziło do wyeliminowania choroby. Choroba w zasadzie nie występuje w: Australii, Belgii, Chile, Czechach, Grecji, Grenlandii, Irlandii, Islandii, Japonii, Nikaragui, Nowa Zelandii, Norwegii, Malezja, Szwecji, Szwajcarii, Panamie, Portugalii, Urugwaju.

Wirus wścieklizny atakuje komórki układu nerwowego, choroba może mieć dwa rodzaje przebiegu:
- postać gwałtowna
- postać cichą

OBJAWY WŚCIEKLIZNY U ZWIERZĄT:
-podwyższona ciepłota ciała,
-nagła zmiana usposobienia zwierzęcia -łagodne stają się złośliwe i drażliwe, agresywne - spokojniejsze,
-utrata wrodzonej bojaźliwości u zwierząt dzikich
-rozdrażnienie, niepokój,
-wzmożone reakcje na bodźce zewnętrzne, ataki szału,
-brak koordynacji ruchowej, niezborność wzroku,
-porażenie mięśni żuchwy, gardła, przełyku,ślinotok,
-zaburzenia świadomości,
-drgawki, otępienie,śpiączka.

OBJAWY WŚCIEKLIZNY U CZŁOWIEKA
- gorączka, ból głowy,
-zaburzenia czucia w okolicy miejsca zakażenia,
-wzmożona nerwowość i niepokój,
-pobudzenie układu współczulnego przejawiające się m.in.łzawieniem, rozszerzeniem źrenic, potliwością,wzmożonym wydzielaniem śliny,
-bolesne skurcze mięśni gardła i przełyku przy przełykaniu,
-ślinotok - z obawy przed bólem chory unika połykania śliny,
-trudności w oddychaniu wywołane skurczami mięśni oddechowych.
-napady drgawek,
-porażenie, apatia,śpiączka

U ludzi, w początkowym, inkubacyjnym okresie (około 2-miesięcznym od chwili zakażenia) występują objawy ogólne. Dominują tu uczucia mrowienia wokół miejsca pokąsania, a także gorączka, ból potylicy, zmęczenie oraz rzadziej halucynacje, torsje. Zwierzęta często w tym okresie zmieniają swoje zwyczaje, głównie tryb życia z dziennego na nocny i odwrotnie, a także przestają być wrażliwe na bodźce bólowe. Po kilku dniach u ludzi i zwierząt występuje nadmierne pobudzenie lub, skrajnie, porażenie (tzw. cicha wścieklizna). U chorego stwierdzić można mimowolne skurcze mięśni (konwulsje), ślinotok, światłowstręt oraz wodowstręt. Śmierć następuje w około tydzień od wystąpienia objawów.

Dużą rolę odgrywa zapobieganie szerzeniu się choroby. Od dawna prowadzi się obowiązkowe szczepienia psów przeciwko wściekliźnie (dlatego epizootia, czyli gwałtowny wzrost liczby zachorowań, zdarza się obecnie rzadko w tej grupie zwierząt). Rozrzuca się też szczepionki w lasach i na polach, aby zaszczepić również dzikie zwierzęta.

Profilaktycznie szczepi się osoby szczególnie narażone, np. wykonujące sekcje dzikich zwierząt padłych.
Przy podejrzeniu ekspozycji stosuje się szczepienia. Świadectwo szczepienia zwierzęcia nie jest wystarczające do wykluczenia wścieklizny.

Aby uniknąć wścieklizny należy:
-regularnie szczepić zwierzęta domowe, psy podlegają obowiązkowym szczepieniom 1 raz na rok począwszy od 2-go miesiąca życia, dla kotów szczepienia są zalecane.
-każde pokąsanie traktować poważnie, nawet w przypadku udokumentowanego szczepienia przeciwko wściekliźnie, zwierzę podlega obowiązkowej 15-dniowei obserwacji,
-nie dopuszczać do tego, aby psy i koty były wypuszczane z domu bez dozoru,
-unikać kontaktów z obcymi zwierzętami domowymi i dzikimi, nie dotykać, nie głaskać nawet jeżeli zachowują się bardzo przyjaźnie,
-natychmiast udać się do weterynarza, jeżeli zwierzę domowe wróci do domu pogryzione,
-dzikie zwierzęta obserwować wyłącznie z oddali,
-powiadomić odpowiednie służby (straż miejską, policję, weterynarzy) w celu złapania podejrzanie wyglądających zwierząt. Nie próbować chwytać na własną rękę