Nosówka

Nosówka jest chorobą zakaźną dotykającą psy,która bardzo często kończy się śmiercią. Jej następstwem są powikłania w obrębie układu oddechowego, pokarmowego, skóry i neurologiczne.

Choroba tę wywoływana jest przez wirus nosówki. Jest on wrażliwy na działanie czynników środowiska zewnętrznego, w temperaturze pokojowej ginie w przeciągu 2 godzin. Podstawowym siedliskiem zarazka jest pies. Wydala go od 8 tygodnia po zakażeniu, przez kilka tygodni. Najwięcej wirusa jest w wydzielinie z nosa, workach spojówkowych, w ślinie oraz moczu. Do zakażenia nosówką może dojść poprzez kontakt bezpośredni, drogą kropelkową lub pokarmową. Na chorobę tę zapadają najczęściej szczenięta w wieku 3-6 miesięcy, rzadziej psy roczne, dwuletnie, sporadycznie - starsze.

Przebieg nosówki zależy od szczepu zarazka, wieku zwierzęcia oraz stanu jego odporności. Choroba może mieć postać bezobjawową, bądź różne formy pośrednie, aż do ciężkiej choroby z dużą śmiertelnością.

Rozróżniamy dwa rodzaje nosówki:

• nieżytową - zaczyna się od wzrostu temperatury ciała psa, pogorszenia apetytu i samopoczucia, nieznacznym zapaleniem spojówek lub biegunką. Następnie temperatura spada, by po 2-7 dniach ponownie wzrosnąć. Pies traci dobre samopoczucie i jest smutny. Następuje wypływ z worków spojówkowych i z nosa, zwierzę nie je i wykazuje objawy zapalenia gardła bądź migdałków. Nosówka nieżytowa może mieć różne, niekiedy nakładające się na siebie postacie:oddechową, jelitową, oczną, skórną.
• nerwową - występuje samodzielnie bądź po ustąpieniu objawów nosówki nieżytowej. U psa pojawiają się zaburzenia neurologiczne polegające na różnego rodzaju niedowładach i porażeniach, które doprowadzają do nietrzymania moczu i kału. Następstwem tej nosówki może być padaczka. Śmiertelność w wyniku tej choroby jest stosunkowo wysoka, szczególnie gdy przybiera ona postać neurologiczną.

Koci katar

Koci katar jest chorobą zakaźną, w której skład wchodzi: zapalenie jamy nosowej, górnych dróg oddechowych, jamy ustnej i spojówek. Jest to choroba uleczalna, aczkolwiek powodować śmierć u młodych kociąt.

Koci katar wywoływany jest przez wirusy: herpeswirus typu 1 (FHV-1) oraz caliciwirus (FCV), a także różnego rodzaju bakterie i zarazki. Herpeswirus jest mało odporny na czynniki środowiska zewnętrznego. Niszczy go wysoka temperatura oraz wszystkie powszechnie używane środki dezynfekcyjne.Znacznie odporniejszy jest caliciwirus. W środowisku zewnętrznym może przetrwać do 10 dni.

Nosicielami zarazków kociego kataru są koty. Mogą one zarażać nawet do 3 miesięcy od ustąpienia objawów choroby. Mogą też być bezobjawowymi nosicielami przez całe życie. Zarazki znajdują się w wydzielinach z nosa, gardła i worków spojówkowych, a także w kale i moczu.

Do zarażenia katarem może dojść poprzez kontakt z chorym kotem lub jego wydzielinami. Do zarażenia się FHV-1 może dojść także przy przedostaniu się wirusów z chorej matki na kocięta podczas ciąży, bądź drogą płciową podczas krycia. Wirusy mogą także zostać przyniesione na ubraniu czy butach. Na koci katar najczęściej chorują koty mieszkające w schroniskach, hodowlach, piwnicach.

Przebieg i czas trwania choroby jest różny. Na początku choroby pojawia się kichanie oraz przezroczysty wypływ z nosa i oczu. Kolejno następuje zapalenie spojówek, gorączka, brak apetytu. Zwierzę jest osowiałe i bardzo dużo śpi. Wydzielina z oczu zamienia się w ropę. Czasem zwierzę może się obficie ślinić.

Podczas leczenia choroby przede wszystkim należy łagodzić jej objawy i pomagać organizmowi w walce z wirusem. W tym celu podaje się antybiotyki i witaminy. Ważnym elementem kuracji jest usuwanie wydzielin z okolic nosa i oczu. Przemywanie wacikiem namoczonym w ciepłej wodzie i otwieranie zaropiałych oczu ratuje wzrok, gdyż zaklejone przez dłuższy czas mogą wygnić. Kota należy umieścić w pomieszczeniu cichym i spokojnym, o dużej wilgotności np. łazience. Zmniejsza to odwodnienie i ułatwia oddychanie.

Niestety, kota nie można uchronić całkowicie przed kocim katarem. Można jednak zminimalizować to ryzyko, szczepiąc go na tą chorobę. Najlepiej jest szczepić kocięta w 8-12 tygodniu życia. Następną szczepionkę podaje się po upływie roku, kolejne co 3 lata. Jeśli koty żyją w większym stadzie, hodowli czy schronisku, szczepienia należy powtarzać częściej, co rok. Kot dzięki temu choruje rzadziej, a objawy choroby są znacznie łagodniejsze i łatwiejsze do pokonania.

Wścieklizna

Wścieklizna jest wirusową chorobą zakaźną zwierząt, która może się przenieść na człowieka. Wścieklizna może powodować niewydolność oddechową, co najczęściej prowadzi do śmierci.

Bardzo często wścieklizna nazywana jest również wodowstrętem, powodem takiego nazewnictwa jest jeden z objawów choroby - mimowolny skurcz mięśni na widok lub dźwięk wody.

Choroba występuje na obszarze całego świata. część Państw podjęła masowe szczepienia zwierząt i likwidację chorych zwierząt, co doprowadziło do wyeliminowania choroby. Choroba w zasadzie nie występuje w: Australii, Belgii, Chile, Czechach, Grecji, Grenlandii, Irlandii, Islandii, Japonii, Nikaragui, Nowa Zelandii, Norwegii, Malezja, Szwecji, Szwajcarii, Panamie, Portugalii, Urugwaju.

Wirus wścieklizny atakuje komórki układu nerwowego, choroba może mieć dwa rodzaje przebiegu:
- postać gwałtowna
- postać cichą

OBJAWY WŚCIEKLIZNY U ZWIERZĄT:
-podwyższona ciepłota ciała,
-nagła zmiana usposobienia zwierzęcia -łagodne stają się złośliwe i drażliwe, agresywne - spokojniejsze,
-utrata wrodzonej bojaźliwości u zwierząt dzikich
-rozdrażnienie, niepokój,
-wzmożone reakcje na bodźce zewnętrzne, ataki szału,
-brak koordynacji ruchowej, niezborność wzroku,
-porażenie mięśni żuchwy, gardła, przełyku,ślinotok,
-zaburzenia świadomości,
-drgawki, otępienie,śpiączka.

OBJAWY WŚCIEKLIZNY U CZŁOWIEKA
- gorączka, ból głowy,
-zaburzenia czucia w okolicy miejsca zakażenia,
-wzmożona nerwowość i niepokój,
-pobudzenie układu współczulnego przejawiające się m.in.łzawieniem, rozszerzeniem źrenic, potliwością,wzmożonym wydzielaniem śliny,
-bolesne skurcze mięśni gardła i przełyku przy przełykaniu,
-ślinotok - z obawy przed bólem chory unika połykania śliny,
-trudności w oddychaniu wywołane skurczami mięśni oddechowych.
-napady drgawek,
-porażenie, apatia,śpiączka

U ludzi, w początkowym, inkubacyjnym okresie (około 2-miesięcznym od chwili zakażenia) występują objawy ogólne. Dominują tu uczucia mrowienia wokół miejsca pokąsania, a także gorączka, ból potylicy, zmęczenie oraz rzadziej halucynacje, torsje. Zwierzęta często w tym okresie zmieniają swoje zwyczaje, głównie tryb życia z dziennego na nocny i odwrotnie, a także przestają być wrażliwe na bodźce bólowe. Po kilku dniach u ludzi i zwierząt występuje nadmierne pobudzenie lub, skrajnie, porażenie (tzw. cicha wścieklizna). U chorego stwierdzić można mimowolne skurcze mięśni (konwulsje), ślinotok, światłowstręt oraz wodowstręt. Śmierć następuje w około tydzień od wystąpienia objawów.

Dużą rolę odgrywa zapobieganie szerzeniu się choroby. Od dawna prowadzi się obowiązkowe szczepienia psów przeciwko wściekliźnie (dlatego epizootia, czyli gwałtowny wzrost liczby zachorowań, zdarza się obecnie rzadko w tej grupie zwierząt). Rozrzuca się też szczepionki w lasach i na polach, aby zaszczepić również dzikie zwierzęta.

Profilaktycznie szczepi się osoby szczególnie narażone, np. wykonujące sekcje dzikich zwierząt padłych.
Przy podejrzeniu ekspozycji stosuje się szczepienia. Świadectwo szczepienia zwierzęcia nie jest wystarczające do wykluczenia wścieklizny.

Aby uniknąć wścieklizny należy:
-regularnie szczepić zwierzęta domowe, psy podlegają obowiązkowym szczepieniom 1 raz na rok począwszy od 2-go miesiąca życia, dla kotów szczepienia są zalecane.
-każde pokąsanie traktować poważnie, nawet w przypadku udokumentowanego szczepienia przeciwko wściekliźnie, zwierzę podlega obowiązkowej 15-dniowei obserwacji,
-nie dopuszczać do tego, aby psy i koty były wypuszczane z domu bez dozoru,
-unikać kontaktów z obcymi zwierzętami domowymi i dzikimi, nie dotykać, nie głaskać nawet jeżeli zachowują się bardzo przyjaźnie,
-natychmiast udać się do weterynarza, jeżeli zwierzę domowe wróci do domu pogryzione,
-dzikie zwierzęta obserwować wyłącznie z oddali,
-powiadomić odpowiednie służby (straż miejską, policję, weterynarzy) w celu złapania podejrzanie wyglądających zwierząt. Nie próbować chwytać na własną rękę